Dziś (29 niedziela zwykła) w pierwszym czytaniu usłyszeliśmy słowa z Księgi Wyjścia:

Amalekici przybyli, aby walczyć z Izraelitami w Refidim. Mojżesz powiedział wtedy do Jozuego: „Wybierz sobie mężów i wyruszysz z nimi na walkę z Amalekitami. Ja jutro stanę na szczycie góry z laską Boga w ręku”. Jozue spełnił polecenie Mojżesza i wyruszył na walkę z Amalekitami. Mojżesz, Aaron i Chur wyszli na szczyt góry. Jak długo Mojżesz trzymał ręce podniesione do góry, Izrael miał przewagę. Gdy zaś ręce opuszczał, miał przewagę Amalekita. Gdy ręce Mojżesza zdrętwiały, wzięli kamień i położyli pod niego, i usiadł na nim. Aaron i Chur podparli zaś jego ręce, jeden z tej, a drugi z tamtej strony. W ten sposób aż do zachodu słońca były jego ręce stale wzniesione wysoko. I tak zdołał Jozue pokonać Amalekitów i ich lud ostrzem miecza.

Bóg potrzebuje nie tylko tych, którzy są na pierwszej linii frontu, którzy czynem zaprowadzają Królestwo Boże na ziemi, ale także tych, którzy są na pierwszej linii frontu modlitwy – wystawienników! Jedni i drudzy są potrzebni w Królestwie. Od jednych i od drugich zależy powodzenie dzieła Bożego. I każdy z nas jest wezwany by podejmować dzieła, które leżą w zakresie jego odpowiedzialności ale także by wstawiać się za innymi, którzy walczą na wielu duchowych frontach, zarówno w wymiarze osobistym jak i powszechnym. Bóg jest Królem, Jezus jest Panem ale Królestwo Boże na ziemi, zasiane w naszych sercach, wciąż nie objawiło się w pełni. Walka duchowa trwa, walka przeciw ciału, przeciw diabłu, który jak lew ryczący krąży, szukając kogo by pożreć, przeciw światu z jego zwodniczymi receptami na pseudoszczęście… Bóg zachęca nas abyśmy polegali na Nim. Nie wystarczą dyskusje i polemiki. Na nic polityczne rozgrywki i bitwy na felietony jeśli zabraknie modlitwy, jeśli zabraknie tych, którzy wzniosą ręce i będą uwielbiać Świętego i Prawdziwego Boga, który sam jeden daje zwycięstwo. Bądźmy jednak ostrożni i nie pozostawajmy bierni tam, gdzie nam wyznaczono front działania. Działajmy i wspierajmy się nawzajem a zobaczymy na własne oczy jak Królestwo Boże wzrasta, jak Bóg odnosi ostateczne zwycięstwo.

Powołanie do powszechnego kapłaństwa wszystkich wierzących jest powołaniem do wstawiennictwa za braćmi i siostrami, w potrzebach Kościoła i świata. W ten sposób współpracujemy z Bogiem na co dzień więc nie bądźmy leniwi w tej kwestii. Ten fragment Słowa Bożego zwraca uwagę na jeszcze jeden aspekt wstawiennictwa – wysiłek fizyczny, asceza, umartwienie ciała (dopóki Mojżesz trzymał ręce w górze… gdy ręce Mojżesza zdrętwiały…). To ważna wskazówka dla tych, którzy skutecznie chcą wstawiać się za innymi – to zawsze wiąże się z pewnym trudem. Asceza i post, zapieranie się siebie są nieodłącznym elementem posługi skutecznego wstawiennictwa.

Niniejszy artykuł powstał na potrzeby nieistniejącego już bloga biblijnego «Spotkania ze Słowem» wspólnoty Emaus z Rybnika